Robert Hogervorst en Mieke Spliethof

INDRUK

​

Speelden we niet maar al te graag op het strand, groeven een kuil met een dijk er omheen, lieten onze voetafdrukken achter in het zand…? Maar niet voor lang: de vloed kwam en voetstap en kasteel verdwenen, opgenomen in het eindeloze ritme van heen en weer, van komen en gaan. Als we geluk hebben en met de ogen van een dichter om ons heen kijken, ontmoeten we dagelijks afdrukken in het zand: een meeuw, een vrouw, kastanjes op het pad. De wereld is vol met ‘mededeling’, post die ons toegestuurd wordt.

​

Het tot kunstbegrip geworden woord ‘impressionisme’, afgeleid van ‘impressie’, ‘indruk’, beschrijft een vluchtige, stemmingsvolle weergave van een landschap, een rij huizen, een vrouw met parasol, een vijver omgeven door bloemen.
Zo zijn ook de tentoongestelde lino- en houtsneden tot op zekere hoogte op te vatten. Ze verbeelden indrukken van dingen, natuur, lotgevallen, politieke gebeurtenissen, het verleden. ‘Tot op zekere hoogte’, want in dit werk is, aan het speelse moment van die dag aan zee, de aanbrekende nacht toegevoegd. Een omvattende duisternis treedt in, die andere dingen zichtbaar maakt. De beelden die tentoongesteld zijn geven een indruk van de zoektocht hiernaar. 
 

                                             Robert Hogervorst

 

Een aantal houtsneden zijn geïnspireerd op het werk van de dichters Paul Celan en Hans Faverey, de kunstschilder Francis Bacon, en twee vrouwen die zich als journalisten hebben ingezet voor de rechten van de mens: Anna Politkowskaja en Natalja Estimirova.